منت خداي را، عزوجل، كه طاعتش موجب قربت است و به شكر اندرش مزيد نعمت.
هر نفسي كه فرو مي رود، ممد حيات است و چون بر مي آيد، مفرح ذات.
پس درهر نفسي دو نعمت موجود است و بر هر نعمتي شكري واجب.
از دست و زبان كه برآيد كز عهده ي شكرش به در آيد؟
بنده همان به كه ز تقصير خويش عذر به درگاه خداي آورد
ورنه سزاوار خداونديش كس نتواند كه به جاي آورد
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر